Pamiętaj, że nie musisz obawiać się teatralnego savoir vivre. To proste kwestie, które bardzo łatwo opanujesz. Jeżeli po przeczytaniu tego tekstu będziesz chciał rozszerzyć temat, to wejdź na stronę internetową https://teatrkomedia.pl/. Znajdziesz tam wiele dodatkowych informacji związanych ze sztuką teatralną, a także opis wielu ciekawych spektakli!

Po pierwsze – nie spóźnij się!

Pierwsza zasada związana jest z punktualnością. Spóźnialscy utrudniają oglądanie spektaklu, przeciskając się przez ludzi zebranych na widowni. Przyjdź na przedstawienie na najpóźniej 15 minut przed jego rozpoczęciem. Będziesz mógł spokojnie zostawić płaszcz w szatni, rozsiąść się, wyciszyć i cieszyć fantastycznym duchowym przeżyciem!

Druga rzecz – nie jedz i nie pij!

No tak, skoro w kinie można jeść i pić, to czemu nie w teatrze? Spożywanie posiłków nie jest mile widziane na widowni, bo może popsuć doznania widowni oraz utrudnić pracę samym aktorom. Nie bierz ze sobą jedzenia, a jeżeli potrzebujesz pić w bardzo gorące dni – możesz zabrać co najwyżej niewielką butelkę wody mineralnej bez gazu. W ten sposób zapewnisz sobie płyny, bez utrudniania oglądania innym.

Ostatnia rzecz – żadnego telefonu!

To ważna kwestia. Przed rozpoczęciem spektaklu najlepiej wyłącz po prostu telefon. Dzwonek czy wibracje mogą bardzo przeszkadzać, a jeżeli zaczniesz szukać telefonu lub – co gorsza – rozmawiać, to nikt nie będzie zadowolony. Wyciszanie czy tryb samolotowy też nie zawsze pomagają, bo może np. odezwać się zapomniana dawno aktualizacja.

Jak widzisz, zasady w savoir-vivre w teatrze są naprawdę proste i łatwo je opanować. Raczej nie powinieneś mieć z tym problemu. Z tego względu już teraz kup bilet i… do zobaczenia na widowni! Ciekawego spektaklu!

Artykuł Teatrowy savoir vivre – co musisz wiedzieć pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Leonardo da Vinci jest uważany za jednego z największych malarzy w historii świata, a oprócz malarstwa zajmował się również rzeźbą, architekturą, filozofią, pisarstwem, mechaniką czy anatomią. Był uważany za człowieka wszechstronnie uzdolnionego, lecz jak każdy artysta miał również bardzo urozmaicone życie. Jako nieślubne dziecko miał utrudnioną drogę zawodową, a jego ojciec posiadał łącznie trzynaście dzieci z różnych związków. Malarz nie utrzymywał kontaktów z przyrodnim rodzeństwem, natomiast spierał się z nimi o pozostawiony przez ojca spadek. W Krakowie można podziwiać jeden z zaledwie piętnastu zachowanych obrazów mistrza, „Damę z gronostajem”.

Spory pomiędzy artystami

Leonardo da Vinci często wchodził w spory z innymi wybitnymi malarzami włoskiego renesansu. Michał Anioł twierdził, że to rzeźba jest najwyższą ze sztuk, z czym nie zgadzał się Leonardo. Dla niego malarstwo w największym stopniu dawało możliwość zaprezentowania bogactwa świata.

Spuścizna Leonarda w innych dziedzinach

Do dnia dzisiejszego zachowało się siedem tysięcy potwierdzonych stron jego odręcznych notatek napisanych pismem lustrzanym, co przez lata utrudniało badaczom ich odczytanie. Było to spowodowane prawdopodobnie leworęcznością artysty. Zawsze pragnął opublikowania swoich notatek, lecz nigdy ich osobiście nie zredagował w formie, która by to umożliwiała. Pokaźny jest też jego dorobek pisarski, w skład którego wchodzą głównie bajki. Na język polski przetłumaczył je Leopold Staff. Wykonywał też sekcje zwłok, dzięki czemu poznał lepiej anatomię człowieka. Do dnia dzisiejszego podziw wzbudzają szkice jego wynalazków, których działanie zrozumiano dopiero setki lat później.

Leonardo twierdził, że możliwości człowieka niemal nic nie ogranicza, lecz do ich osiągnięcia potrzebny jest ogromny wysiłek.

Artykuł Leonardo da Vinci – niezwykłe fakty z życia artysty pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Początki budowy i główny twórca

Jak już zostało wspomniane, Sagrada Familia zaczęła powstawać w 1882 roku. Na początku ktoś inny zajmował się jej projektem, ale szybko się to zmieniło i jego miejsce zajął Gaudi, który przez kolejne 40 lat nadzorował prace nad budowlą. Przez cały ten czas bardzo angażował się w projekt, stale go zmieniał, dostosowywał i dopracowywał. W jego założeniu kościół miał przypominać jeden wielki żyjący organizm – miał być dynamiczny i każdy element miał się różnić od innych. Gaudi zmarł nagle w wypadku komunikacyjnym w 1926 roku, zanim dokończono budowę. Pochowany został w krypcie kościelnej.

Symbolika Sagrady Familii

Gaudi był człowiekiem wielkiej wiary, więc jego projekty architektoniczne były przesiąknięte symboliką chrześcijańską. Tak samo było w przypadku Sagrady Familii. Bazylika swoimi rozmiarami i artystycznym przepychem miała nawiązywać do najwspanialszych gotyckich katedr, a sama jej konstrukcja – do motywów biblijnych. Przykładowo, 18 wież bazyliki może symbolizować 12 apostołów, 4 ewangelistów, Chrystusa oraz Matkę Boską. Świątynia obfituje także w motywy przyrodnicze, bowiem to w naturze Gaudi doszukiwał się perfekcji. Znaleźć można badzo liczne motywy roślinne (ogromne kolumny, które przypominają drzewa) oraz zwierzęce (reprezentujące dobro – jagnię, gołąb, oraz zło – wąż).

Artykuł Sagrada Familia w Barcelonie – cud architektury pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Pożar świątyni 

W trakcie pożaru z 15 na 16 kwietnia 2019 r., cenne relikwie korony cierniowej, a także Najświętszy Sakrament, uratował Jean-Marc Fournier – kapelan straży pożarnej w Paryżu. Korona cierniowa Jezusa Chrystusa, to jedna z najważniejszych reliwkii gotyckiej świątyni. Wystawiana jest ona w katedrze Notre Dame na widok publiczny w każdy pierwszy piątek miesiąca, a także we wszystkie piątki Wielkiego Postu.

Własność państwa

Według prawa uchwalonego w 1905 roku, Kościół katolicki może używać Katedry na zawsze, jednak jest ona własnością państwa.

Zaślubiny królów

W Notre-Dame odbyło się wiele królewskich ślubów. Maria – królowa Szkotów, wyszła za Franciszka – Delfina Francji w 1558 r. Jakub V – król Szkocji, poślubił w Katedrze Madeleine of Valois w 1537 r., a król Karol I z Anglii poślubił swoją żonę, Henriettę Marię z Francji, przez swojego pełnomocnika, w 1625 r., wkrótce po objęciu tronu.

Potwory z Notre Dame

Kilka z charakterystycznych rzeźb świątyni, to wysoko umiejscowione, średnioweicznie gargulce. Żeby je zobaczyć, należy wejść po 387 schodach. Pojawiły się one po odtworzeniu katedry przez francuskiego architekta – Eugène Viollet-le-Duc. Nie trzymał sie on jednak kurczowo pierwowzoru zabytku, a zrobił to po swojemu.

Mianowanie na cesarza

Katedra odgrywa ważną rolę w historii Francji. Warto wiedzieć, ze to właśnie tam mianował się na cesarza, słynny na całym świecie, Napoleon Bonaparte. Koronacja odbyła się przez papieża Piusa VII w 1804 roku. Po mianowaniu sie cesarzem, Napoleon koronował na cesarzową swoją żonę Józefinę. Był to symbol jego niezależności od kościoła.

Artykuł 5 ciekawostek o katedrze Notre Dame w Paryżu pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Mona Lisa Leonarda da Vinci – kilka faktów

To jedno z najsłynniejszych i najbardziej cenionych dzieł renesansowych zostało przez genialnego artystę namalowane w latach 1503 – 1507 farbami olejnymi na desce z drewna topolowego o wymiarach 77 na 53 cm.

Zleceniodawcą namalowania obrazu był florencki kupiec bławatny Francesco Gioconda (stąd dzieło funkcjonuje niekiedy pod nazwą La Gioconda) i przyjmuje się, że przedstawia jego żonę – Lisę Gherardini. Francesco Gioconda nie otrzymał nigdy zamówionego dzieła – da Vinci zachował je i według przekazów nie rozstawał się z nim do końca życia.

W centralnej części obrazu znajduje się skromnie ubrana dama, której twarz zwrócona jest w kierunku widza. Za nią widoczny jest krajobraz z krętymi ścieżkami i potokami.

Artysta użył rewolucyjnej jak na owe czasy techniki sfumato, by osiągnąć wyjątkowy efekt malarski, co w połączeniu ze sposobem ukazania postaci i tła (pokazane jest z lotu ptaka) już na współczesnych robiło ogromne wrażenie. Podkreślano, że dzieło znakomicie naśladuje naturę, pokazuje dbałość o każdy najmniejszy szczegół, a sportretowana kobieta wydaje się jak żywa.

Mona Lisa – dziesiątki pytań, które do dziś pozostają bez odpowiedzi

Jednym z do dziś nie rozstrzygniętych dylematów jest tożsamość sportretowanej damy. Choć powszechnie przyjmuje się, że to Lisa Gherardini, to wielu badaczy podważa ten pogląd. Wśród wielu hipotez pojawia się pogląd, że obraz przedstawia księżną Izabelę Aragońską, żonę lub kochankę jednego z Medyceuszy, a nawet… samego Leonarda da Vinci! Tę śmiałą tezę wysunęła Lilian Schwartz, która porównała przy pomocy cyfrowego programu komputerowego rysy artysty i postaci z obrazu i stwierdziła, że to jedna i ta sama osoba.

Od XIX wieku zaczęły się również analizy uśmiechu Giocondy i niekończące się dyskusje nad tym, co wyraża. Wpływ tych rozważań był tak duży, że w kulturze powszechnej funkcjonuje dziś wiele karykatur i żartów na temat uśmiechu Mony Lisy.

Naukowcy poddają do dziś obraz wielu analizom. Jedna z nich doprowadziła ich do wniosku, że przedstawiona na nim kobieta jest w ciąży lub po porodzie, na co  miałby wskazywać wierzchni szal z woalu, którym się okrywa. Pojawiły się również hipotezy o możliwych chorobach, na które cierpiała modelka, widocznych rzekomo po wnikliwej analizie wyglądu jej twarzy.

Mona Lisa – skarb Francji

W 1547 roku Mona Lisa została zakupiona przez króla Francji Franciszka I Walezjusza i do dziś pozostaje własnością Francji. Eksponowana jest w Luwrze, gdzie każdego dnia tysiące turystów wpatruje się w obraz i jej tajemniczy uśmiech. Jest dziełem bezcennym. Podczas podróży do Waszyngtonu w 1962 roku obraz ubezpieczono na kwotę 100  mln dolarów. Dziś, zdaniem specjalistów, byłaby to kwota niewystarczająca. Dzieło otoczono szeregiem nowoczesnych zabezpieczeń, chroniących Giocondę przed kradzieżą i zniszczeniem.

Kradzież Mony Lisy

Ale nie zawsze strzeżono tego arcydzieła równie skutecznie. W 1911 roku, pracujący w Luwrze szklarz Peruggia dokonał kradzieży obrazu. Jego poszukiwania objęły cały świat i trwały dwa lata. Złodzieja ostatecznie ujęto przy próbie sprzedaży dzieła, a legendarny obraz nigdy już nie został powtórnie skradziony z muzeum w Paryżu.

Mona Lisa z Prado

Z dziełem nie zawsze właściwie się obchodzono (przez jakiś czas wisiał w salonie kąpielowym, a zniszczenia wywołane przez wilgoć i temperaturę próbowano bardzo nieudolnie usunąć, czyniąc jeszcze większe szkody), więc jego dzisiejszy wygląd odbiega od pierwotnego. Kto chce zobaczyć jak wyglądał oryginał krótko po namalowaniu powinien udać się do Madrytu, gdzie muzeum Prado dysponuje dużo lepiej zachowaną kopią. Jej autorem jest prawdopodobnie uczeń Leonarda, który malował ją pod nadzorem swego mistrza.

La Gioconda – tajemnica sukcesu

Jednym z ostatnich pytań jest dlaczego ten niepozorny w sumie obraz, przedstawiający najpewniej skromną żonę średniozamożnego kupca, dziś już pożółkły i pociemniały, nadal jest celem pielgrzymek tysięcy ludzi na świecie? Co sprawia, że od ponad stu lat staramy się rozwikłać zagadkę uśmiechu Lisy Gherardini, a w samym dziele doszukujemy się ukrytych przekazów?

Wszystko wskazuje na to, że przez następne stulecia pytania te pozostaną bez odpowiedzi, a legenda Mony Lisy będzie trwać nadal.

Artykuł Mona Lisa – ciekawostki i tajemnice obrazu Leonarda da vinci pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Wcale nie takie dzikie

Po czasach pogańskich odziedziczyliśmy kilka rzeczy wywodzących się z kultury słowiańskiej. Przede wszystkim wysokie jak na owy świat standardy przestrzegania higieny osobistej i warunków sanitarnych. W kontraście do Europy Zachodniej, która była pod tym względem bardzo przesądna. Poza tym zaczęła się w Polsce implementacja prawa rzymskiego. Bodaj najdoskonalszego systemu prawa opracowanego przez człowieka. Kolejnym ważnym elementem jest przenikanie łaciny do naszej kultury. Podobnie jak wielu innych zdobyczy cywilizacji zachodu. Rządy Piastów z pewnością były wielkim skokiem w rozwoju naszego kraju

Nie było jednak doskonale

Wbrew różnym, potocznym wyobrażeniom zmiany te nie działy się błyskawicznie. Na przykład pełna chrystianizacja trwała dalece dłużej aniżeli panowanie dynastii Piastów w Polsce. Warto też podkreślić, że niektóre zdobycze cywilizacyjne były poza zasięgiem zwykłego człowieka.

Nasi pierwsi władcy

Do naszych pierwszych królów należała cała plejada wybitnych osobowości. Takich jak Bolesław Chrobry czy Kazimierz Wielki. Dynastia Piastów rządziła w Polsce w latach 966-1370. Był to okres kluczowy dla zawiązywania się struktur państwa polskiego, a także dla tworzenia się kultury polskiej i języka polskiego.

Rządy Piastów to bardzo ważny okres w dziejach Polski. Wielki wybuch, który wszystko sobą zapoczątkował i sprawił, że dzisiaj żyjemy w Polsce.

Artykuł Jak wyglądała Polska za panowania Dynastii Piastów? pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Miała stać w Paryżu przez 20 lat

Wieża Eiffla, niekwestionowany symbol Paryża i Francji powstała z okazji wielkiej Wystawy Światowej odbywającej się w Paryżu. Miała za zadanie ukazać Francję, jako kraj zaawansowany technicznie i inżyniersko, będący w gotowości do zostania nowym europejskim liderem nadchodzącego nowego wieku.  Jej budowała trwała od 28 stycznia 1887 roku do 31 marca 1889. Wieża w momencie powstania była największa tego typu budowlą na świecie i sięgała 324 metrów. Mało który turysta wie, że ten symbol Paryża miał stać na Polach Marsowych jedynie około 20 lat. Przetrwał jednak uderzenie pioruna w 1920 roku oraz planowana przez Hitlera rozbiórkę w 1944 roku. Obecnie ma już ponad 130 lat i dalej góruje nad panoramą Paryża.

Wieża Eiffla nie do końca Eiffla

Za projektanta wieży, od którego nadano budowli słynną nazwę uważano do niedawna wyłącznie Gustawa Eiffla. Nie jest to jednak do końca prawda. W rzeczywistości pomysłodawcami projektu byli dwaj pracownicy zatrudnieni w biurze Eiffla: Maurice Koechlin i Emile Nouguier. To oni wraz ze swoim szefem zgłosili patent na projekt wieży w 1884 roku, pod numerem 164364. W tym samym roku Gustaw Eiffel odkupił od swoich pracowników prawa do projektu, dzięki czemu stał się jedynym jego właścicielem.

Zwiedzanie wieży Eiffla

Wieża to obowiązkowy punkt wycieczki każdego turysty odwiedzającego Paryż. Decyzją władz obiekt jest otwarty dla zwiedzających przez 365 dni w rok. W sezonie letnim, gdy liczba turystów jest ogromna, a kolejki kilometrowe, zarówno schody jak i winda prowadzące na szczyt otwarte są od 9:00 do późnych godzin nocnych. W sezonie zimowych winda otwarta jest od 9:30 do 23:45, natomiast schody jedynie do 18.30. Bilet to koszt kilkunastu euro, jednak widok na wspaniałą panoramę miasta miłości wynagrodzi każdemu ten wydatek.

Artykuł Wieża Eiffla – historia symbolu Paryża pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Anastazja – najmłodsza córka cara

Anastazja Nikołajewna Romanowa urodziła się 18 czerwca 1901 roku w Peterhofie. Była najmłodszą z córek ostatniego cara Rosji Mikołaja II oraz jego żony Aleksandry Fiodorowny. Jej beztroskie dzieciństwo i młodość zostały przerwane nagle w 1918 roku przez okrutną rewolucje bolszewicką. Śmierć jej i całej carskiej rodziny do dziś jest tematem badań i dywagacji wielu historyków z całego świata. Czy Anastazja przeżyła bezlitosną bolszewicką egzekucję?

Zaginiona księżniczka

Legenda, według której najmłodsza córka cara przeżyła zamach otworzyły furtkę do bogactwa wielu pannom, które z wyglądu przypominały księżniczkę, a które bardzo chciały zostać sławne i bogate. Najsłynniejszą pretendentką do tytułu Księżniczki Rosji była Anna Anderson. Kobieta, która w 1920 roku obudziwszy się ze snu po nieudanej próbie samobójczej oznajmiła wszystkim, że jest zaginioną córką cara. Byłaby to tylko śmieszna anegdota gdyby nie fakt iż Anderson miała kilka dowodów na poparcie tej deklaracji. Nie dość, że znała liczne szczegóły z życia carskiej rodziny, pozytywnie przeszła kilka testów mających dowieść, że jest Anastazją, to jej wygląd do złudzenia przypominał zmarłą księżniczkę. Zgadzały się nie tylko kolor włosów i oczu ale i zniekształcenie stopy! Zdumiewający okazał się równie fakt, że kobieta przeszła pozytywnie nawet analizę grafologiczną oraz rozmowę z najbliższa przyjaciółką Anastazji, księżną Ksenią Gregoriewną.

Testy DNA

Anna Anderson tak zręcznie plotła swoją historię, że do swojej deklaracji udało się jej przekonać wielu możnych ludzi. Sama zainteresowana do końca życia podpisywała się jako Anastazja, a nawet wydała książkę zatytułowaną „Ja, Anastazja”. Zmarła w 1984 roku, a przeprowadzone po jej śmierci badania ukazały jak świetną aktorką była. W rzeczywistości kobieta pochodziła z Kaszub, nazywała się Franciszka Szanckowska, a w Rosji nigdy nawet nie była. Po kilku latach odnaleziono również miejsce pochówku carskiej rodziny, a wykonane badania DNA potwierdziły raz na zawsze, że Anastazja podzieliła okrutny los, jaki spotkał jej rodzinę. Zmarła 17 lipca 1918 roku w Jekaterynburgu, w wieku 17 lat.

Artykuł Anastazja Romanowa – przeżyła własną egzekucję? pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.

Co symbolizują posągi z Wyspy Wielkanocnej?

Te, które zwracają swe oblicza ku morzu, czyli Ahu Akivi, zwane również „Siedmioma odkrywcami”, nazywa się strażą bądź zwiadowcami króla. Cała reszta moai stoi zwrócona do morza plecami. Niektóre z posągów mają na głowach niby kapelusze, zwane „pukao”. „Pukao” stanowi symbol typowego koka polinezyjskiego, noszonego kiedyś przez mieszkańców Wyspy Wielkanocnej. Najlepiej zachowane moai nzwane zostały Ahu Tongariki.

Kogo przedstawiają posągi? Dla kogo zostały postawione?

Na to pytanie niestety nie ma dokładnej odpowiedzi. Naukowcy przypuszczają jednak, iż posągi z Wyspy Wielkanocnej, ze względu na bardzo podobny wygląd każdego z nich (wydatne brzuchy, dłonie na nich splecione, krótki masywne nogi), przedstawiają uprzywilejowaną część społeczności Rapa Nui – kastę „długouchych” (zdecydowana większość moai posiada wykute w kamieniu długie uszy, które wydłużane najprawdopodobniej były u żyjących poprzez noszenie wielu bogatych ozdób). Na Wyspie Wielkanocnej znaleźć również można kilka posągów przedstawiających postaci o uszach krótkich, które mogą symbolizować część nieuprzywilejowaną społeczności, sługów czy budowniczych owych posągów – kastę „krótkouchych”.

Skąd pochodziła cywilizacja Wyspy Wielkanocnej?

Najczęściej przypuszcza się, iż członkowie społeczności tej Wyspy przybyli na nią z archipelagu Markizów. Kolejnym częstym przypuszczeniem jest to, iż Wyspa Wielkanocna została kolonią Inków oraz Polinezyjczyków (w jej drugiej części). Dopiero później miał się rozwinąć na Wyspie system kastowy.

Artykuł Tajemnica posągów na Wyspie Wielkanocnej pochodzi z serwisu Portal historyczno-naukowy HerbySzlachty.pl.